Ik ben ondertussen 2 weekjes thuis en alles is terug ‘back to normal’. Neerpelt is veel veranderd maar aan de andere kant is er ook weer echt helemaal niks veranderd. Ik ga op zoek naar verandering. In de kleinste dingetjes zie ik verandering en dit stelt me ook gerust op een of andere manier. Neerpelt heeft niet stil gestaan, is gegroeid, maar ook weer hetzelfde gebleven.
Soms voelt het aan alsof mijn hele uitwisseling een droom geweest is. Een droom waar ik iedereen over wil vertellen, maar niemand weet wat er precies in die droom gebeurd is. Men kent de personages in mijn droom niet, hoe veel ik er ook over zal vertellen. Men zal nooit helemaal begrijpen hoe ik mij voelde bij het hele gebeuren, of alle kleine details te weten komen. Ik blijf hopen dat deze droom ooit terug komt en dat mijn herinneringen niet vervagen. 

Het voelt aan alsof ik wakker ontwaak uit een erg diepe en lange slaap. Mensen zijn heel enthousiast om mij terug te zien en willen weten hoe het met mij gaat. Ik kom er achter dat er kleine dingetjes veranderd zijn, dat er verschillende dingen gebeurd zijn gedurdende mijn afwezigheid. Toch, vanaf dit moment ben ik gewoon terug deel van de gewone gang van zaken. Ik geniet van de alledaagse dingen die ik voordien 'for granted' nam, mijn afwezigheid heeft mijn ogen geopend.

Uit mijn zinsbouw kan je geregeld nog afleiden dat ik nog wat in het Engels denk. Mijn Nederlands is nu, 2 weken later wel al terug véél beter. Op het vliegtuig zat ik samen met een Vlaams meisje en zowat de hele tijd (we zijn zo'n 35 uur onderweg geweest) spraken we Engels tegen elkaar omdat dat voor ons allebei makkelijker was. Telkens we Nederlands probeerden te praten sloeg dit echt nergens op en hadden we plots heel veel begrip voor Astrid Bryan ;)

Zondag 7 juni, 15u34, liep ik doorheen de deur van de aankomst terminal, gepakt en gezakt met mijn grote oranje koffer van 30 kg in één hand, mijn veel te zware trolley als handbagage in mijn andere hand, mijn rugzak met laptop op mijn rug en dan nog eens een overvolle handtas op mijn schouder, en op die manier probeerde ik me zo snel mogelijk mijn weg te banen naar mijn welkomstcomité. Ze stonden me op te wachten met een spandoek 'Welcome Biep' en een Australische vlag. Ik vloog hen in de armen en slaagde er niet in mijn tranen te bedwingen. Of het nu tranen van geluk waren of dat ik op dat moment pas besefte hoe hard ik hen gemist had, weet ik niet. 

Eenmaal thuis aangekomen kon ik het niet laten om ieder hoekje van het huis te inspecteren, bijna alles zag er nog steeds hetzelfde uit als hoe ik het op 9 juni 2014 had achter gelaten. Veel tijd had ik ook niet om te bekomen want na een frisse douche en een drankje was het tijd voor mijn 'welcome home party'. Moeilijk te beschrijven wat er door me heen ging toen ik iedereen terug zag. Mijn gevoelens van 'excitement' overmanden me en het feit dat ik al meer dan 47 u geen bed mee gezien had, kon me niets meer schelen. Oh wat was het fijn om ein-de-lijk, na 336 dagen, mijn familie en vrienden terug te zien en om op Neerpeltse bodem te zijn.

Nu ik ondertussen 2 weken terug ben, kijk ik met veel plezier terug op een fantastisch jaar. Ik mis Australië, de mensen, de laid back lifestyle en de cultuur nog iedere dag. Geregeld heb ik binnenpretjes die hier niemand snapt. Constant gaan er gedachten doorheen mijn hoofd die ik met mensen vanuit Australië zou willen delen en vergeet ik dat die mensen aan de andere kant van de wereld zitten . 

Maar begrijp me nu niet verkeerd, ook al heb ik nu al weer heimwee naar Australië, ik moet toegeven dat het fijn is om terug thuis te zijn. Het is fijn om gewoon weer met z'n 5 aan tafel te zitten, weer de jongste van de hoop te zijn, overal naar toe kunnen fietsen (wat in het begin wel echt eng was aangezien ik gewend was aan de linkerkant van de weg te rijden), mijn vrienden en familie terug te zien en te merken dat er weinig of niets aan hen veranderd is. Ik besef dat ik me veel te veel zorgen heb gemaakt over mijn thuiskomst. Op de luchthaven in Londen, waar ik 5 uur moest wachten, heb ik mezelf opgevreten van de stress. Stress om mijn bloedeigen familie terug te zien? Míjn familie? Dit bleek achteraf hélemaal niet nodig!

Ook wil ik nog eens iedereen bedanken die ooit mijn blog gelezen heeft en de vele positieve reacties. De teller staat nu ondertussen op 17 168 bezoekers op mijn blog... Hier eindigt mijn avontuur nu, maar ik heb de schrijfmicrobe nu wel te pakken gekregen en wie weet komt er nog een vervolg.

Veel liefs, 
BK

I'm happy to announce and publish my first article written in English, on my blog. I honestly don't know why I've never written any of my articles in English before, I suppose because I've always seen this blog as a way of communication with my Belgian friends and family about my life in Australia. Whereas, I'd like to share this article with whoever wants to read it. I can also proudly say that 'Nationality Unknown' , a pretty well known blog for exchange students, will publish this article anytime soon! 

Going on the exchange is the unexpected. It's the unknown and the overwhelming. It's those times of discovery and change. It's the insanity and the eye opening.

Easy? No it definitely isn’t, being 16 365k or 2 oceans away from home. Your exchange won’t always be pretty or comfortable, it might hurt you several times. Your journey becomes a part of you somehow. It defines who you are as a person and leaves a mark on you, not only on your memory, but also on your heart and soul. In reverse you leave parts of yourself behind, in the places you go, the people you meet. What’s so challenging about the whole thing is, you can’t fully prepare yourself for what’s coming, you can’t really predict what to expect but you just learn how to go with the flow. Even though it ‘only’ takes up one year in your whole life, you’ll carry your experience with you forever. Your view on the world changes.

Going on exchange is deciding what kind of people you want to be surrounded by and what kind of person you want to be in life. It’s stepping out of your comfort zone.  It’s those awkward moments when you go somewhere you don’t know a soul. Everyone seems to know everything about you, but you don’t even remember the name of the person you were talking to just 5 minutes ago.

It is opening up to friendships with people you might have had prejudices against before. By becoming friends with people that might not be your age, don’t speak your native language, aren’t from the same social class or have a different cultural background, you grow as an individual.
Going on exchange is the unique bond between exchange students. That click, right from the start. Being able to fully understand each other since you’re going through the same rollercoaster of emotions, sharing similar experiences, being homesick together.

Going on exchange is being confused, being tangled up and being misunderstood. It’s struggling with your own emotions and eventually finding peace within yourself and getting to know yourself better than ever. It’s wondering why you always used to over-think and worry about things that didn’t even matter at all. It’s reflecting. On your future. About what’s important to you and what’s not. Recognising your dreams, goals and interests, finding your passions, loves and talents.  

It’s making your own decisions, taking responsibility for your life, being independent. You’ll start to realise you can actually accomplish something by yourself and being proud of yourself. It’s standing your ground. No more room for doubt, but just grabbing the opportunity because you know that if you wouldn’t do it you’ll regret it. You start to think about the next journey you’ll embark. It’s wanting to explore, wanting to discover the world, not wanting to sit still, having the urge to travel.

Throughout your experience you grow in so many various ways. Just the fact itself, signing up to go on exchange takes up a lot of courage, this first step might be one of the hardest decisions you’ll have to overcome. It’s okay if it scares you and you have doubts, but the key is to replace your fear of the unknown with curiosity. You might want to leave your hometown because you know who you want to become, so you enter the confrontation to become a better version of yourself.

You open up to something completely new and adapt to a new lifestyle. A lifestyle that doesn’t bear the slightest resemblance to your old one. It is deviating from your own habits. Another country, another language, different food, a different school, new friends, a new family, an unfamiliar culture. You get exposed to different points of view, different thinking styles and start to realise that what you’ve always been used to, might not be the only right way to do it. You broaden your mind to other beliefs, lifestyles, behaviours, values and norms. You start to see it can be completely different. It’s teaching people something about your background but at the same time picking up something new about your own background too.  You grasp another perspective on your own culture and learn to be critical and ask yourself questions.

Going on exchange makes you become more tolerant, it’s learning to deal with disappointments and unexpected twists. You gain patience. You learn how to show trust. Trust in people you’ve only just met, people that were just names on a sheet some months ago. Names you had never heard of before and couldn’t even pronounce. It’s the heartbreaking farewell. Knowing you’ll have to say goodbye to all those incredible people you’ve met over the past year. Promising each other to stay in touch. Hoping to be reunited soon.

Going on exchange is finding out who cares about you and who doesn’t, it’s finding out who makes time for you. It’s being excited each time there’s a postcard or parcel with your name on it. It’s being home sick. the extreme desire to be with someone from your home country, wishing they could be with you right now. Considering yourself lucky because you have people that special to miss. Crying over skype. Helplessly sitting behind your laptop, knowing there’s someone out there, on the other side of the planet, who needs you at this right moment, wishing you could give them a hug right now, but physically not being able to. It’s having faith that everything is going to be alright in the end, having faith that people you’ve left behind are doing well.

It’s that goddamn time difference, which makes staying in touch with people back home even harder. Regretting you didn’t meet up with that one person just before you left. The social media that reminds you what you’re missing out on. Feeling disconnected.  It’s the fear of being forgotten.

I can tell you time does fly. Time is passing by way too fast, but on the other hand it seems like you’ve been living in your host country for ages since it feels like home to you. It is having mixed feelings, not ever wanting to leave your new home, the country that stole your heart, the country that holds so many beautiful memories, because you know that once you leave, things will never be the same again. You might be planning on coming back for a visit to your host country, but deep inside you know everything will be different if you go back one day. You won’t be the foreign exchange student anymore, you’ll just be a visitor on a holiday visa. You won’t actually be living in the country, you’ll just be ‘one of the tourists’ and you’ll know you’re leaving the country very soon. That is why those last few days of your exchange year are so bloody hard, because you know everything will be different, and you don’t want it ever to change.

I’m scared. Yes, I admit it, I am s-c-a-r-e-d. The idea of going home frightens me. It might scare me even more then the whole ‘going on exchange thing’. Why? Well, I wonder how much everyone and everything will have changed over the past year. Will I fit in or have I changed too much? Are people going to understand me? Will my relationships I had when I left, still be the same or will I have lost friends over time? Are people wanting to listen to all my stories or won’t they be interested? Will I stay in touch with people from Australia or will we lose touch? In just a few days I’ll be hugging, crying, saying goodbye to the people that opened their arms and hearts, that made me feel like I was just one of them. I’ll be returning to the people I hugged, cried with and said goodbye to the last time I saw them. I’ll leave my family and best friends, to return to my family and best friends. I’ll be taking my pictures and postcards I’ve received from loved ones of the wall, I’ll be packing my bag full of memories from a life changing year.

With only a few days left of my exchange I’m on the brink of going back. Going back to my old home town. where I once felt so good, so at ease, which will now become a struggle. I’ll probably just return to my old life and do the exact same things as I always used to do. I stepped out of my familiar life, paused it for a year, and I’ll just pick it up. When I’m going “home” and start getting into my old routines again, everything and yet nothing will feel the same. I’ll start to realize how much I have changed as a person and how my values and behaviour have changed.    

Hier een paar foto's die bij het vorige blogbericht horen, en ook enkele foto's van Groovin the Moo; een festival waar ik op zaterdag naar toe ben geweest.

En toen besefte ik plots dat ik al meer dan een maand geen blogbericht geschreven had over mijn gebeurtenissen hier… De tijd vliegt echt voorbij en het liefst van al zou ik nu eigenlijk de tijd even stil willen zetten want over zo’n 2 maanden keer ik al terug naar België. Ik probeer dus het uiterste te halen uit de korte tijd die me hier nog rest en geniet van ieder moment. Betekent dat dus dat jullie geen recht meer hebben op verslagen van hier, nee tuurlijk niet! Misschien gewoon euhm, minder regelmatig?

Op die maand is er natuurlijk weer al heel wat gebeurd. Zo hebben we de gewoonte om iedere woensdagavond een ‘craftnight’ te houden met Laura (vriendin van Chloe) en Karon (Laura’s mama en vriendin van mijn gastmama Leanne). Vaak wordt er niet echt veel geknutseld maar meer gebabbeld en lekker gegeten want Laura en Karon kunnen heel lekker koken! Ook gaan we geregeld samen wandelen wat altijd heel erg gezellig is! Tijdens sommige wandelingen zijn we ook op zoek gegaan naar ‘geocaches’ (als je niet weet wat dit is dan zoek je het maar eens op ;) ), wat hier wel met het risico is op het vinden van gevaarlijke spinnen en slangen!

Een hele tijd terug hadden we hier een ‘Phuket Party’, het was een jaar geleden sinds mijn gastgezin met een hele groep vrienden naar Thailand op vakantie geweest en het was dus tijd voor een reünie. Het hele huis werd gedecoreerd, we droegen de gepaste kledij en aten Thai! Ook al was ik er niet bij op hun reis, ik voelde me niet helemaal ‘left out’ aangezien we 4 jaar geleden ook naar Thailand geweest zijn, dus alles was heel erg herkenbaar!

Waterpolo speelt een grote rol in de Luhrs family. Geregeld gaan we dus naar een match van de waterpolo kijken om te supporteren voor de Albury Tigers. Afgelopen weekend draaide helemaal rond waterpolo, op vrijdag was het presentation night, waarin allemaal prijzen uitgereikt werden aan de spelers, een diner en nadien een feestje. Ook  speelde mijn gastbroer Jake dat weekend de Grand Final, heel erg spannend en ze wonnen met 9-8. Erna was het dus dik feest om de overwinning te vieren en hierbij ook het einde van het seizoen.

Jake woont ondertussen ook niet meer thuis trouwens, een tijdje geleden is ie verhuisd naar zijn eigen huis dat hij pas gebouwd heeft, samen met een paar vrienden.

Ook ben ik naar een paar verjaardagsfeestjes gegaan, waarvan 1 op een wel heel erg bizarre locatie was. Helemaal in the middle of nowhere, in een wei waar je alleen kon geraken door eerst door zo’n 6 andere weides te rijden, ver weg van een straat of dorp. Er was geen huis, verlichting of iets in de buurt, enkel een kampvuur.. Het was eens wat anders.. ;)

Ook hebben we ook nog eens een weekend in het huis in Yarrawonga doorgebracht (aan het meer, waar we Australia Day gevierd hadden) gegaan met een groepje vrouwen. Gewoon relaxen maar heel erg fijn! We zijn ook nog een keertje naar Melbourne gegaan, waar we shopten, doorheen de stad reden en een ‘The Block tour’ deden. Het televisieprogramma ‘The Block’ (wat wij een paar jaar geleden ook hadden), is hier heel erg populair en al de projecten vonden telkens plaats in Melbourne. De reden waarom we naar Melbourne gingen was het feit dat we naar een musical gingen, ‘Strictly Balroom’. Een fantastische show met veel glitter and glamour en dans!

Net zoals het Swimming Carnival hadden we deze maand een Athletics Carnival, wat dus hetzelfde concept was. Per ‘house’ werd er in verschillende onderdelen van de atletiek deelgenomen, en uiteindelijk won ons huis, McAuley!

De afgelopen weken was er 1 ding waar iedereen over praatte, en wat heel erg aanwezig was in alle winkels en winkelcentra: de Albury Gold Cup. De Albury Gold Cup is een jaarlijkse paardenrace, een evenement waar velen heel erg naar uitkijken. Vrijdag 27 maart was het zover en dit konden we dus niet missen! De paardenrace draait niet enkel en alleen om de paarden maar wat ook heel erg belangrijk is, is de kledij! Zo goed als alle mannen dragen een kostuum, en vrouwen dragen hakken, een kleedje en een hoed of fascinator (een hoofdstuk). Het was dus voor ons ook een hele zoektocht naar een outfit! Het was een superfijne dag en de eerste keer dat ik naar een paardenrace geweest was maar wat misschien wel interessanter was, was kijken wat voor een hoeden iedereen had. De meest bizarre creaties, met enorm felle kleuren, gigantische bloemen enzovoort.. Er was ook een wedstrijd voor de mooiste hoed/hoofdstuk en een hele modeshow. Om een mooie dag af te sluiten ging ik nog op stap met een paar vrienden.

Gisteren maakten we een uitstapje naar de ‘weir’, het stuwmeer met de gigantische stuwdam hier in Albury.

Zo, nu zijn jullie weer een beetje ‘up to date’! Tot over 70 dagen (en het volgende blogbericht)! Veel liefs, Bieks/Belgium (mijn nieuwe bijnamen) 

Donderdag 22 januari; mijn laatste volledige dag in Pottsville, maar ook Tealle’s 17de verjaardag. ’s We gingen naar een eetcafé in Currumbin met zicht over de oceaan om samen met een paar vrienden te gaan ontbijten en erna gingen we naar Tweed City om wat te shoppen. Die avond moest ik mijn koffer pakken en jap mama, ik doe er nog steeds uren over om mijn koffer te pakken.. Ik had mijn wekker goed op tijd gezet  voor de volgende ochtend zodat ik op mijn gemak kon doen in de en niet nog meer stress zou hebben bij mijn vertrek. En natuurlijk, wat gebeurde er? Ik oversliep en moest me uiteindelijk dus heel erg haasten want ik wou heel erg op tijd daar zijn aangezien ik nog met 2 vrienden had afgesproken op de luchthaven die me kwamen uitzwaaien.

Het afscheid was erg zwaar, ik ging uiteindelijk als allerlaatste persoon het vliegtuig op en toen ik achterom keek stonden Brooke, Tealle, Tully, Robert en Michaela wenend naar mij te zwaaien, ook ik kon mijn tranen niet bedwingen en stapte dus al jankend het vliegtuig op. Het gevolg hiervan was dat iedereen me aanstaarde, omdat ze waarschijnlijk allemaal dachten dat ik gewoon voor een paar dagen op vakantie ging… Ik stapte het vliegtuig op en een hostess zei tegen mij “Don’t worry, you’ll see them again” waarop ik dramatisch “No, I won’t” antwoordde en nog harder begon te janken (wat achteraf gezien wel een beetje overdreven is want ik hoop hun volgend jaar terug te bezoeken, maar dat maakt het afscheid niet minder pijnlijk), ze gaf me papieren zakdoekjes en een glas met water. Aangezien ik de laatste persoon was die het vliegtuig op stapte, mijn zitplaats ergens achteraan in het vliegtuig was, ik een handtas en een trolley als handbagage had én ook nog eens een glas met water in mijn handen had was het een heel geklungel tot aan mijn zitplaats, en dat terwijl iedereen me aanstaarde omdat ik aan het janken was, amai wat was ik blij toen ik op mijn stoel zat! Op de vlucht (ongeveer een uur) naar Sydney kreeg ik mijn emoties onder bedwang en eenmaal op Sydney Airport aangekomen moest ik 5 uur wachten vooraleer ik op het vliegtuig richting Albury kon stappen. Gelukkig waren er heel wat winkeltjes en wifi, om de tijd wat te doden. Op de vlieger richting Albury begon ik toch wel zenuwen te krijgen, ook deze vlucht was ongeveer 1 uur. Op de luchthaven in Albury stond er een heel welkomstcomité op mij te wachten. Ze hadden zelfs een spandoek gemaakt, met een pot Vegemite op waarop stond ‘welcome to Albury Bieke’. We reden naar mijn nieuwe thuis, een zeer riante woning met alles er op en eraan inclusief groot zwembad. Chloés beste vriendin had typisch Australische gebakjes gemaakt als welkomst.

De volgende ochtend vertrokken we naar het vakantiehuis in Yarrawonga, ofja zeg maar villa ook weer met zwembad en alles wat je maar wenst, dit aan het meer Mulwala. Hier verbleven we tot dinsdagochtend met een hele hoop vrienden. Zaterdag maakten we een ritje op de jetski, deden we ‘biscuiting’ (op een band achter de boot hangen), maakten we ANZAC koekjes ( een Australisch/Nieuw Zeelandse specialiteit)... Wat het Mulwala meer zo speciaal maakt is dat het vol staat met dode gombomen, ooit was dit een groot bos maar toen de Murray rivier werd ingedijkt overstroomde het en zo ontstond dit meer.

Zondag was een heel speciale dag; Chloe mijn gastzus kwam terug van Duitsland waar ze 5 maanden op uitwisseling was geweest.  ’s Avonds gingen we naar een show van de lokale waterski club kijken, wat heel erg indrukwekkend was! Op waterski’s en achter de boot vormden ze een piramide met 3 verschillende verdiepingen en ze deden nog heel wat andere knappe kunstjes! 26 januari (maandag) was het Australia Day, de nationale feestdag waarop gevierd wordt dat in 1788 de eerste vloot Australië bereikte. Een dag waar veel Aussies helemaal in op gaan, hetzelfde geldt voor mijn gastfamilie en hun vrienden. Het hele huis werd versierd in Australisch thema en ze hadden zelfs een hele outfit voor mij gezorgd met als opschrift ‘young, hot and aussie’.. dit t-shirt heb ik later ingeruild voor een topje met ‘Australia Rocks’ op.. ;) Die dag maakten we ook de typische Australische pavlova, we gingen weer op de ‘biscuit’ achter de boot en we gingen wakeboarden. En hierin verbaasde ik mezelf want na enkele keren te proberen stond ik recht, meer succes dus dan de keer dat ik ging waterskiën! Uiteraard hadden we ook een bbq want wat is een Australia day zonder bbq?

Dinsdag reden we terug naar Albury (ongeveer 1 uur) en die namiddag nam ik mijn tijd om mijn koffer uit te pakken en mijn kamer wat te personaliseren door foto’s en kaartjes op te hangen. ’s Avonds gingen mijn gastmama, Chloe, haar vriendin Laura en haar mama en ik wandelen, we wandelden doorheen het centrum van Albury en nadien ‘Monument Hill’ op, een stijle heuvel met op de top een monument ter herdenking van de Eerste Wereldoorlog en zicht over het centrum van Albury.

Op woensdagochtend ging ik samen met Chloe, Laura en een aantal vrienden ergens ontbijten. Rond de middag hadden we een meeting op mijn nieuwe school en kreeg ik een rondleiding, en vervolgens gingen we met een aantal vrienden naar de rivier de Murray die doorheen Albury stroomt. Aangezien hier geen strand te bespeuren valt, is de rivier de place to be op warme dagen.                            Donderdag was de start van het nieuwe schooljaar. Samen met Chloe ga ik naar Xavier High School, een private school. Het is allemaal nog wat wennen want alles is weer nieuw maar ik zie het helemaal zitten! Vrijdag was dus ook een gewone schooldag. Het uniform is hier wel wat anders.. 4 van de 5 dagen dragen we het sportuniform en iedere dinsdag dragen we ons formeel uniform. In de zomer is dit een kleedje en in de winter is dit een lange rok, tot aan de enkels! Niet te vergeten dat we in de zomer verplicht zijn om een hoed te dragen.. Doordat iedereen er hetzelfde uitziet valt het wel mee maar toch.. ;)

Gisteren zijn we naar Beechworth gegaan, een oud historisch stadje met een veel winkeltjes en restaurants op de hoofdstraat, allemaal in hun oorspronkelijke vorm (voornamelijk houten gevels) wat een country sfeer geeft. In dit dorpje woont ook mijn nieuwe WEP coördinator waarmee we een ontmoeting hadden. ’s Avonds gingen we een hapje eten in een Italiaans restaurant.

Mijn gastbroer, Jake, speelt waterpolo en had een match deze ochtend dus gingen we met z’n allen kijken. Ik had nog nooit een waterpolo match gezien maar het is dus eigenlijk handbal in het water, interessante sport! Nu zondagmiddag even rust, het perfecte moment voor een blogupdate!

Dikke knuffel,

Bieke

Ps: Het is nogal vanzelfsprekend dat mijn adres nu ook veranderd is, voor de mensen die me een briefje of kaartje willen sturen dit gaat op volgend adres : 970 Chenery Street, 2640 Glenroy NSW, Australia 

De afgelopen 2 weken heb ik veel gedaan dus heb ik véél te vertellen deze keer! De dagen korten steeds meer op en mijn afscheid komt steeds dichter bij, dus zorgde ik ervoor dat ik de tijd goed benutte en zoveel mogelijk vrienden nog zo vaak mogelijk kon zien. Op maandag ging ik met een vriend naar Springbrook National Park. Dit is een regenwoud met een prachtige ‘natural arch’, een natuurlijke brug, in de rotsen met een waterval doorheen. Hoewel het hier zomer is en vaak erg warm is, hadden we die dag minder geluk.. Het begon pijpenstelen te regenen toen we daar aankwamen, en we hadden nog een wandeling van een half uur heen en een half uur terug voor de boeg, vooraleer we de ‘Natural arch’ konden bewonderen. Hier lieten we ons natuurlijk niet door tegenhouden aangezien we een uur met de auto onderweg waren geweest. Ook al waren we helemaal doorweekt en moest ik heel veel moeite doen om niet op mijn gezicht te vliegen omdat het zo glad was, het was het zeker en vast waard!

Op dinsdag hadden mijn vrienden van op school een ‘Bieke’s leaving picnick and beachday’ georganiseerd. Echt superlief! Dit was zowat het laatste moment dat ik iedereen nog kon zien. We gingen naar ‘the anchorage’, waar we al eerder gepicknickt hadden met het hele year 11/12. We sprongen van de brug af in het water, trokken veel foto’s samen –maar helaas heeft iemand, die duidelijk geen Nederlands kon en met mijn fototoestel aan het prullen was die allemaal verwijderd-, .. Hierna ging ik nog met een paar vrienden naar het strand in Coolangatta en je raadt het nooit; de regen kwam weer met bakken uit de lucht gevallen! Het was nog steeds lekker warm dus bleven we in de zee zwemmen! ’s Avonds nog een ‘farewell dinner’ met mijn vrienden in een Italiaans restaurant.

Woensdag was het zover, Tealle en ik vertrokken op onze trip naar Perth en Sydney! Na een vlucht van 3 uur van Gold Coast naar Melbourne, 4 uur doorbrengen op de luchthaven daar, en een vlucht van 4 uur naar Perth, kwamen we eindelijk aan! Tealle’s papa haalde ons op aan de luchthaven en we reden naar zijn thuis. Ons verblijf voor de komende 10 dagen. De papa woont samen met zijn vrouw in een huis op 5 minuutjes rijden van het strand en 15 minuten van Perth City. De volgende ochtend waren Tealle en ik al erg vroeg wakker door het tijdsverschil van 3 uur, we gingen dus vroeg in de ochtend joggen! Hierna gingen we met Tealle’s oma, tante en haar papa ergens ontbijten. In de namiddag gingen we snorkelen in Mettam’s pool. Een stukje in de oceaan met koraal en dat veilig is van haaien. Hier zagen we heel veel verschillende soorten vissen in het helderblauwe water!

Vrijdag gingen we op uitstap naar Rottnest Island, een eiland op 18 km van Perth waar we met de ferry naar toe gingen. Dit eiland is erg uniek aangezien enkel op dit eiland quokka’s te vinden zijn, dit zijn mini-kangoeroes die wild op het eiland rondlopen en zo gewend zijn aan al de toeristen en behoorlijk tam zijn.  Er werd me zelfs verteld dat ze eten stelen van mensen, vakantiehuisjes binnendringen, ritsen van tenten opmaken… Heel slimme beestjes dus! Rottnest Island is niet alleen een bezoek waard voor deze schattige beestjes maar zeker ook voor de prachtige stranden! Parelwit strand, koraalblauwe zee, perfecte temperatuur, tropische vissen.. met andere woorden; perfect om te snorkelen! Dat is dus wat we deden en het was echt zalig! Na een dag zwemmen, zonnebaden en snorkelen gingen we terug de ferry op naar het vasteland.

Zaterdag was een ‘girlsday’, samen met Tealle’s tante gingen we shoppen en lieten we onze nagels doen. ’s Avonds werden we uitgenodigd om naar de boot van een vriend van Tealle’s papa te gaan. Deze nam ons mee voor een tochtje op de boot tijdens zonsondergang. Hij zei dat we enorm veel geluk hadden met het weer omdat het zo goed als windstil was en je dagen zoals deze maar zo’n 5 keer per jaar meemaakt! Vanop de boot zagen we ook enorm veel rook van een bosbrand van in de buurt, een enorme grijze wolk gaf aan waar de bosbrand plaatsvond.

Zondag nam Tealle’s papa ons mee naar Lancelin, dé perfecte plek om te leren surfen! Grappig zicht om allemaal jeeps met surfplanken te zien, geparkeerd op het strand. Stuart is een heel erg goede surfer, hij surft sinds jongs af aan en won meerdere wedstrijden en was dus de geknipte leerkracht. Na geleerd te hebben hoe te peddelen, het perfecte moment “to catch the wave”  –sorry mijn Nederlands gaat er precies echt steeds meer op achter uit en ik heb geen idee hoe ik dit in het Nederlands zeg-, ik mijn evenwicht onder controle had, kon de fun beginnen. Simpel was het niet in ieder geval! Uiteindelijk slaagde ik erin enkele keren recht te komen, maar steeds was ik zo opgewekt dat ik meteen terug omviel. Maar volgens Stuart was ik een zeer goede leerling en hij zij dat het voor mijn eerste keer surfen enorm goed was! Jippie! Wat het surfen nog specialer maakte is het feit dat de dolfijnen tussen ons door zwommen en sprongen! Tealle’s papa had zijn kajak ook meegenomen dus ging ik voor een tochtje op de kajak, even vermelden dat dit geen kajak was zoals een waarmee wij de dommel afvaren, maar een zee-kajak. Een heel smal bootje dus, met geen en erg evenwicht gevoelig, wat dus met de golven een hele uitdaging was! Ook tijdens het varen van de kajak waren er dolfijnen te zien, deze keer op zo’n 2 meter van ons!

Op maandag besloot Stuart, Tealle’s papa, om ons een rondrit in de omgeving te geven. Hij nam ons mee naar verschillende uitkijkpunten overheen Perth City en de omgeving. Stuk voor stuk prachtige uitzichten. ’S Avonds gingen we, Tealle, haar papa, stiefmoeder en de tante waarmee we eerder waren gaan shoppen, naar Kingspark om daar te picknicken. Ofja picknick.. Kfc take away! Vanaf Kingspark heb je een prachtig zicht overheen de stad en dit tijdens zonsondergang, echt magisch!

Dinsdag gingen we weer surfen en deze keer ook bodyboarden, die nacht bleven we bij de tante waarbij we eerder waren gaan eten, slapen. We gingen voor een strandwandeling met de hond en keken een film nadien. Op woensdag brachten we een bezoekje aan de stiefmoeders mama, deze woont ergens in the bush in een heel erg uniek huis. Haar huis is gemaakt uit grote watertank en is dus rond, helemaal ingericht met spulletjes uit Bali. Ook heeft ze een welness afdeling waar mensen naar toe komen om te relaxen, met een masaggebed, bubbelbad.. Niet vreemd dat ze het dus ‘Bali in the Bush’ noemt. Omdat Tealle bijna jarig is, hadden we een verjaardagsfeestje voor haar. We hadden uitgebreid lunch, aten taart en er waren natuurlijk ook cadeautjes!

Op donderdag vertrokken we op trip ‘down south’, na zo’n 3 à 4 uur rijden kwamen we aan in Yallingup waar we op een camping in een stacaravan verbleven. ’s Avonds aten we fish ’n chips tijdens zonsondergang, met zicht over de oceaan.  De volgende dag stond er veel op het programma, ’s ochtends gingen we snorkelen, nadien reden we naar een klif in Wilyabrup met fantastisch uitzicht, vervolgens naar Brides Cave, een indrukwekkende ‘grot’ en om de dag af te sluiten naar de natural spa, een natuurlijk bubbelbad, in Wyadup! Een topdag afgesloten met ergens lekker gaan uit eten!

Zaterdag ochtend gingen we naar het strand met een nonkel en tante die in de omgeving wonen, de rest van de dag bestond uit terug naar Perth rijden, uitrusten en ’s avonds kwam de hele familie bijeen voor een BBQ om Tealle’s verjaardag alvast te vieren en omdat we op zondag vertrokken.

Zondag gingen we nog maar eens shoppen en gingen we naar Hillary’s boat harbor, ’s avonds om 23u30 gingen we het vliegtuig op. Om 7u plaatselijke tijd kwamen we aan in Sydney, wat aanvoelde als 4 uur ’s nachts voor ons onwille van het tijdsverschil met Perth. Ik had geen oog dicht gedaan op het vliegtuig maar wilde het uiterste uit de 2 dagen Sydney halen en verbazingwekkend genoeg was ik eigenlijk helemaal niet zo moe op maandag! We spraken af met Matina, een uitwisselingsstudente die ik via WEP heb leren kennen, die in Sydney en is voor een half jaar naar Italië geweest is. Ze leidde ons doorheen de stad, we gingen naar the Opera House, the Harbour Bridge, Queen Victoria Building, gingen shoppen.. Heel toevallig kwam ik ook 2 vriendinnen van op school (in Australië welliswaar) tegen!! ’s Avonds gingen we uiteten in Darling Harbour, een haven met uitzicht over de stad en veel restaurantjes. Dinsdag spraken we af met een vriendin van Tealle die pas naar Sydney verhuisd is om aan de universiteit te beginnen. Ze toonde ons haar universiteit en de omgeving, een alternatieve buurt met veel leuke winkeltjes! De tijd vloog snel om en het was al weer tijd voor ons om te vertrekken, voor we het goed en wel beseften zaten we in het vliegtuig richting Gold Coast! Gisteren avond kwamen we dus terug thuis en vandaag zijn we naar Nimbin geweest, iets wat ik nog moest zien voordat ik vertrok blijkbaar! Nimbin is een hippie dorpje, dat ‘peace’ en ‘flower power’ uitstraalt. Ook had Brooke, Tully, Tealle en mij ingeboekt voor een spirituele heling. Dit met als doel dat ik niet meer zo vaak ziek ga zijn met buikpijn en al. Nu maar hopen dat het helpt!

Mijn tijd hier in Pottsville zit er dus bijna op.. Morgen is het Tealle’s verjaardag en vrijdagochtend vertrek ik naar Albury. Een nieuwe start, dit komt wel met gemende gevoelens. Ik kijk heel erg uit om naar mijn nieuw gastgezin te gaan want het lijkt me echt een heel fijn gezin, maar het is toch moeilijk om wat ik hier het afgelopen half jaar heb opgebouwd te moeten achterlaten..

Sorry dat ik het weer niet kort heb kunnen houden.. ;)

Veel liefs en tot de volgende! Xxx