Tot nu toe waren mijn blogberichten enkel verslagen over mijn belevenissen hier. Nooit ging ik echt in op wat dat met mij doet of hoe ik mij hier bij voel. Ik moet toegeven dat ik vaak begonnen was aan een blogbericht hierover, maar telkens besloot ik om het toch maar niet te publiceren. Hier is hét dan toch; de impact van mijn beslissing om als uitwisselingsstudente naar Australië te gaan.
Simpel? Nee dat is het zeker niet, zo op 16 365 km van thuis zitten. Machteloos achter je laptop zitten, weten dat iemand je nodig heeft maar er niet voor die persoon kunnen zijn. Vervloeken dat je die ene persoon nu geen knuffel kunt geven. Spijt hebben dat je iemand niet meer hebt kunnen zien vlak voor je vertrek. Via sociale media mee ‘genieten’ van de geweldige vakanties, feestjes, momenten van vrienden en familie waar jij dit jaar niet bij kon zijn. Zien hoe al mijn leeftijdsgenoten stillaan kennis maken met het studentenleven. Schrik hebben om vergeten te worden.
Oh wat mis ik mama’s kookkunsten; haar hemelse lasagne, gele paprika-soep, Thaise gerechten, ovenschotels.. Wat mis ik Belgische chocolade, brood van de bakker (véél beter dan het toastbrood in plastieken zakken van de supermarkt hier), speculaas, frangipanes, goede frieten met échte mayonaise.. Wat mis ik het om zo kort bij alles en iedereen te wonen, bijbabbelen met een wijntje in de Central, op stap gaan in den tap, vettige fuiven, het college, mijn familie en vrienden, de scouts, Imago Tijl, 6A..
Neerpelt staat niet stil, maar ik weet wel dat mijn leventje op mij wacht tot ik weer terug ben. Ik heb mijn vertrouwde leven achtergelaten en ben in een andere levensstijl terecht gekomen, een levensstijl die niet eens de kleinste gelijkenis heeft. Een ander land, een andere taal, ander eten, een andere school, andere vrienden, een andere ‘familie’, een andere cultuur. Van de ene op de andere dag uit je vertrouwde leven stappen, dit even op pauze zetten en dit later weer oppikken.
Alles wat voor mij zo vanzelfsprekend leek, blijkt dit niet te zijn. Het is niet vanzelfsprekend om een mama en papa te hebben, die nog steeds samen zijn en elkaar graag zien. Het is niet vanzelfsprekend om een routine te hebben. Het is niet vanzelfsprekend dat er iedere avond eten klaar staat op het zelfde tijdstip. Het is niet vanzelfsprekend dat alles super dichtbij is.
Afstand is relatief geworden voor mij. Hier is niet alles op wandel- of fietsafstand. Ik kan niet zomaar de fiets op springen om even naar die ene vriendin te gaan, ik kan niet naar huis wandelen na een avondje op stap, ik kan niet naar het buitenland zonder in een vliegtuig te stappen. Een autorit van 2 uur is niet vreemd, dit beschouwen we hier zelfs als ‘dichtbij’. Ik ben de lange auto- en busritten ook steeds meer gaan appreciëren. Genieten van het prachtige landschap dat Australië te bieden heeft, met alt-J of Chet Faker op de achtergrond (waar zowel mijn gastmama, gastzus en ik liefhebbers van zijn).
Ik heb het gevoel dat ik al op zoveel verschillende manieren gegroeid ben tijdens mijn verblijf hier. Niet alleen mijn Engels is er heel wat op vooruit gegaan, met af en toe zelfs een licht Australisch accent. Ook niet alleen in de breedte ben ik gegroeid, nee serieus; het Australische eten, overal met de auto of bus naar toe gaan i.p.v. met de fiets of te voet, eten op onregelmatige tijdstippen en niet meer 5 keer per week dansen, hebben volgens mij wel al voor een paar extra kilo’s gezorgd.. (Help!?)
Maar waar ik dus duidelijk nog in gegroeid ben: het feit alleen al dat ik de beslissing genomen heb een jaar van huis weg te gaan. Sommigen onder jullie kunnen wel beamen dat ik een eeuwige twijfelaar ben. Ook al was dit mijn ultieme droom, toch deed de angst mij twijfelen. Maar ik heb mijn angst voor het onbekende kunnen vervangen door nieuwsgierigheid. Je zou dus wel kunnen zeggen dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt door naar een plek te gaan waar niemand me kende.
Terwijl ik thuis op café of restaurant nog niet eens de ober durfde te roepen of de rekening durfde te vragen, kwam ik hier in een heel nieuw land, gezin, school, dorp.. terecht. Ik moest dus wel mijn mond opendoen. Ik ben vertrokken in België omdat ik wist wie ik wil worden, ik ben de confrontatie aangegaan omdat ik een betere versie van mezelf wil worden. Ik heb geleerd me open te stellen voor andere visies, andere denkwijzen. Ik heb geleerd dat wat ik gewoon was niet enkel de enige en juiste manier is. Het kan ook allemaal anders.
Hoewel ik vroeger eenzaamheid vermeed om niet met mezelf en mijn gedachten geconfronteerd te moeten worden en daarom muziek opzette om de stilte te doorbreken, kan ik nu genieten van een momentje voor mezelf. Ik besef hoeveel geluk ik wel niet heb en ben ontzettend dankbaar. Dankbaar voor mijn fantastische familie en vrienden, dankbaar voor deze geweldige ervaring.
Op korte tijd heb ik al zoveel bijgeleerd, zoveel fantastische dingen mogen zien en meemaken, zoveel geweldige mensen ontmoet. Ik kan je wel zeggen dat de tijd echt voorbij vliegt! Over 229 dagen ben ik namelijk al weer terug in Neerpelt.. Ik geniet en zorg dat ik het uiterste uit de komende 8 maanden haal!
Veel liefs,
Bieke
Simpel? Nee dat is het zeker niet, zo op 16 365 km van thuis zitten. Machteloos achter je laptop zitten, weten dat iemand je nodig heeft maar er niet voor die persoon kunnen zijn. Vervloeken dat je die ene persoon nu geen knuffel kunt geven. Spijt hebben dat je iemand niet meer hebt kunnen zien vlak voor je vertrek. Via sociale media mee ‘genieten’ van de geweldige vakanties, feestjes, momenten van vrienden en familie waar jij dit jaar niet bij kon zijn. Zien hoe al mijn leeftijdsgenoten stillaan kennis maken met het studentenleven. Schrik hebben om vergeten te worden.
Oh wat mis ik mama’s kookkunsten; haar hemelse lasagne, gele paprika-soep, Thaise gerechten, ovenschotels.. Wat mis ik Belgische chocolade, brood van de bakker (véél beter dan het toastbrood in plastieken zakken van de supermarkt hier), speculaas, frangipanes, goede frieten met échte mayonaise.. Wat mis ik het om zo kort bij alles en iedereen te wonen, bijbabbelen met een wijntje in de Central, op stap gaan in den tap, vettige fuiven, het college, mijn familie en vrienden, de scouts, Imago Tijl, 6A..
Neerpelt staat niet stil, maar ik weet wel dat mijn leventje op mij wacht tot ik weer terug ben. Ik heb mijn vertrouwde leven achtergelaten en ben in een andere levensstijl terecht gekomen, een levensstijl die niet eens de kleinste gelijkenis heeft. Een ander land, een andere taal, ander eten, een andere school, andere vrienden, een andere ‘familie’, een andere cultuur. Van de ene op de andere dag uit je vertrouwde leven stappen, dit even op pauze zetten en dit later weer oppikken.
Alles wat voor mij zo vanzelfsprekend leek, blijkt dit niet te zijn. Het is niet vanzelfsprekend om een mama en papa te hebben, die nog steeds samen zijn en elkaar graag zien. Het is niet vanzelfsprekend om een routine te hebben. Het is niet vanzelfsprekend dat er iedere avond eten klaar staat op het zelfde tijdstip. Het is niet vanzelfsprekend dat alles super dichtbij is.
Afstand is relatief geworden voor mij. Hier is niet alles op wandel- of fietsafstand. Ik kan niet zomaar de fiets op springen om even naar die ene vriendin te gaan, ik kan niet naar huis wandelen na een avondje op stap, ik kan niet naar het buitenland zonder in een vliegtuig te stappen. Een autorit van 2 uur is niet vreemd, dit beschouwen we hier zelfs als ‘dichtbij’. Ik ben de lange auto- en busritten ook steeds meer gaan appreciëren. Genieten van het prachtige landschap dat Australië te bieden heeft, met alt-J of Chet Faker op de achtergrond (waar zowel mijn gastmama, gastzus en ik liefhebbers van zijn).
Ik heb het gevoel dat ik al op zoveel verschillende manieren gegroeid ben tijdens mijn verblijf hier. Niet alleen mijn Engels is er heel wat op vooruit gegaan, met af en toe zelfs een licht Australisch accent. Ook niet alleen in de breedte ben ik gegroeid, nee serieus; het Australische eten, overal met de auto of bus naar toe gaan i.p.v. met de fiets of te voet, eten op onregelmatige tijdstippen en niet meer 5 keer per week dansen, hebben volgens mij wel al voor een paar extra kilo’s gezorgd.. (Help!?)
Maar waar ik dus duidelijk nog in gegroeid ben: het feit alleen al dat ik de beslissing genomen heb een jaar van huis weg te gaan. Sommigen onder jullie kunnen wel beamen dat ik een eeuwige twijfelaar ben. Ook al was dit mijn ultieme droom, toch deed de angst mij twijfelen. Maar ik heb mijn angst voor het onbekende kunnen vervangen door nieuwsgierigheid. Je zou dus wel kunnen zeggen dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt door naar een plek te gaan waar niemand me kende.
Terwijl ik thuis op café of restaurant nog niet eens de ober durfde te roepen of de rekening durfde te vragen, kwam ik hier in een heel nieuw land, gezin, school, dorp.. terecht. Ik moest dus wel mijn mond opendoen. Ik ben vertrokken in België omdat ik wist wie ik wil worden, ik ben de confrontatie aangegaan omdat ik een betere versie van mezelf wil worden. Ik heb geleerd me open te stellen voor andere visies, andere denkwijzen. Ik heb geleerd dat wat ik gewoon was niet enkel de enige en juiste manier is. Het kan ook allemaal anders.
Hoewel ik vroeger eenzaamheid vermeed om niet met mezelf en mijn gedachten geconfronteerd te moeten worden en daarom muziek opzette om de stilte te doorbreken, kan ik nu genieten van een momentje voor mezelf. Ik besef hoeveel geluk ik wel niet heb en ben ontzettend dankbaar. Dankbaar voor mijn fantastische familie en vrienden, dankbaar voor deze geweldige ervaring.
Op korte tijd heb ik al zoveel bijgeleerd, zoveel fantastische dingen mogen zien en meemaken, zoveel geweldige mensen ontmoet. Ik kan je wel zeggen dat de tijd echt voorbij vliegt! Over 229 dagen ben ik namelijk al weer terug in Neerpelt.. Ik geniet en zorg dat ik het uiterste uit de komende 8 maanden haal!
Veel liefs,
Bieke